Boa nekad bila je vrhunska art pop rock formacija, po svim segmentima postojanja odgovarajuća inozemnim novoromantičnim i postpunkerskim stremljenjima.

Njima se u vrijeme debitantskog albuma i prvog dijela karijere moglo progurati između stilizacija Roxy Musica i Gang Of Foura, Simple Mindsa i Ultravoxa. Rafinirani pop rock za čijim melodijama, tekstovima i izvedbama su mogli uzdisati mnogi im generacijski kolege.

Boa 21. stoljeća se povratničkim albumom Dnevnika ostanka, skica putovanja nije proslavila. Podsjetili su na sviračku kompetentnost, ali se zagubili pretjerano ambicioznim namjerama obnavljanja intrigantnosti, oštrine i dubine predstavljene za ranijih perioda djelovanja.

Na novom albumu je puno pažnje bačeno na producentske zvučne intervencije, moderniziranja njihove art rock ritmike. Zadržavajući poetiku punu metaf orike (Dublje značenje, Imala je mraz u ustima), Boa se kritički osvrće na zatečenu situaciju i društvo oko sebe (Pijavice, Fake, Zlatna groznica) povremeno raspaljujući značajan gitaristički rad, uz kreativnu ritam sekciju, Mladen Puljiz i dalje je silno funkcionalan vokal premda se potrošilo puno na efektiziranje stvari poput odličnih pokaznih vježbi pretencioznosti s pokrićem (Tajne ili Nevidljivi).

Danas Boa uzima poziciju Duran Duran na globalnoj sceni. Postoje, trude se, nastavljaju autorskim radovima pošteno držati korak s modernim tokovima, povremeno podsjete na pršteću energiju i šminkerski šarm iz prvog perioda karijere. I to je za svaku pohvalu. 7/10